Terwijl we in talkshows ouwehoeren over werk-privébalans en inclusiviteit, zitten kinderen als zombies achter schermen, opgevoed door algoritmes van bedrijven die niets om hen geven. We zeggen dat ‘de jeugd de toekomst is’, maar behandelen ze als bijzaak.
Een Generatie van Dooie Ogen
Vroeger zag je kinderen op straat voetballen, schrammen oplopen, hutten bouwen. Nu? Ze hangen met een schermpje op de bank, kijkend naar hoe andere kinderen dingen doen. Gefeliciteerd, we hebben een generatie observanten gecreëerd. En waarom? Omdat papa en mama ‘hard werken’ en geen zin hebben. Geef de kinderen een scherm en hoppa: geen last van.
Zesjarige jochies met een YouTube-kanaal waarin ze speelgoed uitpakken. En wie zit erachter? Papa en mama. Die worden niet opgevoed, maar geëxploiteerd. We verkopen hun kindertijd.
Of ze worden geperst in bijles, muziekles, sportclubs, en daarna moet een mindfulnesscursus ze weer ‘in balans’ zien te brengen. Op hun vijftiende al tegen een burn-out aan – dat is geen opvoeden, dat is programmeren.
En in de Nederlandse politiek gaat het over van alles, behalve over de werkelijkheid. Meisjes die zich ongemakkelijk voelen in kleedkamers omdat het ‘inclusief’ moet? Moeten ze niet zeiken. Zelfredzaamheid, kritisch nadenken, en veiligheid op scholen? Nee, laten we ze chronisch moe laten zijn, overspannen leerfabrieken bouwen, en TikTok nog dieper in hun hoofden stampen.
We Moeten Wakker Worden
Kijk naar de feiten: geboortes, opvoeding, kinderrechten. Het boeit ons gewoon niet meer zo. Als we al kinderen op de wereld zetten, dan ontwikkelen we ze niet goed. En dan verwachten dat zij straks de Nederlandse samenleving gaan dragen?
Droom verder.
Of beter: doe er wat aan.
