Ik zit op een gewone school in Nederland. Mijn hoofd werkt soms anders dan dat van de meeste kinderen in mijn klas. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om sommige grapjes te snappen, en ik hou ervan om dingen op mijn eigen manier te doen. Soms maakt dat me zenuwachtig, want ik wil niet dat anderen me raar vinden. Maar ik ben ook goed in iets nieuws bedenken, vooral als ik de tijd krijg om na te denken en dingen te proberen.
Een paar dagen geleden kregen we een groepsopdracht van de juf. We moesten met z’n vieren een plan maken voor een schoolfeest. Mijn groepje bestond uit Lisa, Thomas en Mela. Ze zijn best aardig, maar ze hebben altijd haast en praten door elkaar heen. Toen we begonnen, zei Lisa meteen: “Laten we een feest doen met muziek!” Thomas en Mela waren het meteen eens. “Ja, en chips en M&M’s!” zei Thomas. Ze gingen al plannen maken: wie de muziek zou regelen enzo. Ik zat dacht: Dit gaat te snel. Ik snap het niet helemaal.
Ik wilde meedoen, echt waar. Ik dacht: Als ik gewoon ja zeg, vinden ze me normaal en mag ik erbij horen. Maar toen ik erover nadacht, voelde een disco niet goed voor mij. Al die harde muziek en drukte… dat vind ik niet leuk. Ik zag in mijn hoofd iets anders: een rustige middag met bordspellen, games, en voetballen. Iets waar iedereen aan mee kon doen. Maar hoe moest ik dat zeggen? Wat als ze zouden lachen?
Ik bleef stil, terwijl zij verder praatten. Maar het voelde niet goed om mijn idee te verstoppen. Ik vind het moeilijk om bij de groep te passen. Maar soms moet je stoer zijn en laten zien wie je bent. Dus na een paar minuten zei ik: “Eh… wat als we iets anders doen dan een disco?” Ze stopten met praten en keken me aan. “Wat bedoel je?” vroeg Lisa een beetje verbaasd.
Ik haalde diep adem en zei: “Misschien iets met spellen? Of sporten? Voor als je geen harde muziek wil.” Het was eruit. Ik voelde mijn hart bonzen. Mela fronste. Thomas lachte een beetje. Ik dacht: Oh nee, ze vinden het stom. Ik wilde bijna zeggen: “Laat maar,” maar toen zei Mela: “Wacht even, dat is eigenlijk best wel cool.”
We praatten erover. Eerst wilden ze het niet, omdat een disco makkelijker leek. Thomas keek me aan en zei: “Oké, maar dan moet het wel echt leuk worden.” Ik knikte.
We bedachten een schoolfeest met zelfgemaakte spellen en sporten, en je kon er ook best samen dansen. Thomas bedacht kleine prijzen, zoals stickers. Toen we het aan de juf lieten zien, zei ze: “Dit is een van de beste ideeën die ik heb gezien!” Op het schoolfeest deed bijna iedereen mee, zelfs kinderen die normaal niet zo van feesten houden. Een jongen uit een andere klas zei zelfs tegen me: “Dit was veel leuker dan alleen dansen!”
Achteraf zei Lisa: “Zonder jouw idee was het gewoon een saaie disco geworden.” Ik werd een beetje rood, maar ik was blij. Het was niet makkelijk om mijn idee te delen. Ze vonden me eerst een beetje raar, en ik moest echt volhouden. Maar toen paste ik bij de groep. Ik had iets toegevoegd wat zij niet konden bedenken, maar wat wel goed bij de groep past.
